Wolken Plukken

De toename van het gebruik van ‘cloud seeding’ technologie zal onze toekomstige wolkenlandschappen en de manier waarop we ons tot de lucht verhouden drastisch kunnen veranderen. Wat eens onaantastbaar was, het land van de goden, wordt nu het zoveelste systeem dat door mensen wordt gecontroleerd. Met het project 'Wolken Plukken' wil ik een persoonlijke verbinding met (kunstmatige) wolken inspireren. Het publiek brengt deze installatie tot leven door lucht in een plastic fles te pompen, nadat de fles uit de lucht is geplukt, verschijnt er een dichte witte wolk. Voor een kort moment bestaat de door de mens gemaakte wolk in de fles voordat deze langzaam vervaagt. De verzegelde fles wordt vervolgens mee naar huis genomen, instructies vragen het publiek om voor de fles te blijven zorgen en de vloeibare wolk die er nog in zit als metafoor voor de noodzaak om zorg te blijven uitdragen naar het weer.


Materiaal en constructie

De installatie is gemaakt van hout, aluminium buizen, plastic buis, rubberen stoppen en fietspompen. De flessen zijn PET-flessen die gerecycled kunnen worden, en de vloeistof is een alcohol voor medisch gebruik. Dit mechanisme, gebaseerd op luchtdruk en condensatie, is geïnspireerd op een wetenschappelijk experiment voor in de klas. Tijdens mijn onderzoek heb ik ook geëxperimenteerd met digitale collages en schuimend papier.

Nature Flying Bye

Ik werd uitgenodigd om een project over Europa te maken voor de internationale tentoonstelling EuroFabrique, in het Grand Palais Ephemere in Parijs, hiervoor werkte ik samen met Ysabel Rumkorf. Met slechts een paar dagen om dit project te creëren en te transporteren, besloten we om een oproep te doen om de natuur binnen de grenzen van Europa weer te verenigen. De natuur in Europa is een van de meest gefragmenteerde ter wereld, gescheiden door snelwegen, steden en andere infrastructuur. Tijdens deze langdurige performance wordt de toeschouwer uitgenodigd om te helpen met het bijeenhouden van de natuur door middel van vegen, terwijl deze wordt weggeblazen door machines.


Materiaal en constructie

De performance was gedurende twee dagen te zien, beide uitvoeringen duurden negen uur ononderbroken. Het project bestaat uit drie ventilatoren, 140 vellen papier die met de hand zijn uitgesneden in organische vormen, en twee bezemstelen. Naast de uitvoering was er een boekje met een, door mij geschreven, ondersteunend gedicht.

Daar Waar de Tulpen Gaan

Binnen onze kapitalistische systemen zien we vaak kwetsbaarheid als iets dat vermeden moet worden, een zwakte. Binnen de natuur geloof ik dat kwetsbaarheid de voorwaarde is die ruimte maakt voor evolutie en groei. ‘Daar Waar de Tulpen Gaan’ onderzoekt de schoonheid die bestaat in pijnlijke situaties. Deze drie foto's maakten deel uit van een breder onderzoek naar dit onderwerp, waarbij ik een camera gebruikte om de stilte in destructieve bewegingen vast te leggen. Ik plaatste de tulp in situaties waarin het niet zou overleven vanwege de interactie met onze dagelijkse ‘gereedschappen’: een auto, een wasmachine, een fiets. Deze geënsceneerde interacties werkten vervreemdend op de tulp en creëerden momenten van esthetiek terwijl de tulp werd vernietigd.


Materiaal en constructie

Het werk bestaat uit digitale foto's, de objecten die gebruikt zijn waren gevonden in mijn eigen huis en de roze tulpen waren vers.

Gecodeerde Bloei

Cybernetische planten ontspruiten uit een symbiose tussen natuur en wetenschap, een duet tussen plant en machine. Met dit project heb ik de toekomst van cyborg botanie verkend en me afgevraagd of planten het recht zullen krijgen om in te stemmen met deze interventies. Met de installatie wordt een speculatieve toekomst gecreëerd waarin het publiek meerdere interacties heeft met cyborg planten; van een plant die het publiek lijkt te achtervolgen als een huisdier, tot een roos die een licht ontsteekt en een Venus vliegenval die wordt gecontroleerd door een menselijke arm. Fictie en feiten worden vermengd in dit werk. Als onderdeel van het onderzoek heb ik Eleni Stavrinidou geïnterviewd, van wie het laboratorium een manier heeft ontdekt om een geleidende draad te laten groeien in een roos.


Materiaal en constructie

De installatie bestaat uit meerdere elementen, waaronder een video die het fictieve proces toont van het creëren van cyborg rozen en het controleren van een Venus vliegenvanger met een Arduino. De sokkels zijn gemaakt van kippengaas en hout, omgeven door een rand van aarde. De lampen zijn gemaakt van aluminium buizen, acryl buizen, LED's, andere elektronica en pingpongballen. Een koepel van vergrootglazen dient als presentatiemiddel voor een opengesneden roos. Er werden ongeveer honderd witte rozen gebruikt, behandeld met zwarte voedingskleurstof, gedurende meerdere tentoonstellingsdagen.

Onder je hoofd

Onze gedachten beïnvloeden ons fysieke leven meer dan we ons misschien realiseren. Gedachten kunnen traag en dik zijn als modder of wervelen als een tyfoon, het kan extreem moeilijk zijn om door deze labyrinten te navigeren. Met dit project heb ik onderzocht wat het betekent om verdwaald te raken in je eigen hoofd. Ik wilde deze onzichtbare ervaring zichtbaar en tastbaar maken door een fysiek doolhof voor het hoofd te creëren. Het manoeuvreren van je hoofd door de installatie zal je lichaam dwingen om in ongemakkelijke houdingen te manoeuvreren om je hoofd te kunnen volgen. In het doolhof maken de papieren wanden lawaai wanneer iemand er doorheen beweegt.


Materiaal en constructie

De installatie was gemaakt van katoenen stof, papier en oranje verlichting. Dit project werd gemaakt en gepresenteerd tijdens een lockdown en vond daarom plaats in een slaapkamer. De installatie had de grootte van een kingsize bed, idealiter zou het doolhof groter zijn en een volledige expositieruimte vullen.